ضد انگل ‏

داروهای ضد انگل بسیار موثر و انتخابی در دسترس اند. اما چنین ترکیباتی را باید به طرز صحیح و خردمندانه استفاده کرد تا پاسخ بالینی مطلوب بدست آید، کنترل خوبی برقرار شود و مقاومت در برابر داروهای ضد انگل به حداقل برسد.

به طور کلی داروهای ضد انگل مدرن، مرز سلامتی گسترده و اثر قابل توجه در مقابل مراحل بالغ و نابالغ انگل ها و طیف اثر گسترده ای دارند. با این وجود مفید بودن داروی ضد انگل به واسطه کفایت ذاتی خود دارو، نحوه اثر آن، ویژگی های فارماکوکینتیک آن، ویژگی های حیوان میزبان و ویژگی های انگل محدود می شود. داروی ضد انگل ایده آل باید دارای طیف اثر گسترده در برابر انگل های بالغ و نابالغ، سهولت تجویز، جلوگیری از عفونت مجدد برای یک دوره زمانی طولانی، دارا بودن مرز سلامتی وسیع و سازگار بودن با سایر ترکیبات و عدم نیاز به زمان پرهیز از مصرف طولانی در مورد گوشت و شیر به خاطر بقایای آن و همچنین قیمت مناسب باشد.

دسته های متعددی از داروهای ضد انگل از قبیل بنزیمیدازول ها (مانند آلبندازول، تری کلابندازول و مبندازول) و پروبنزیمیدازول ها (مانند فبانتل و تیوفانات)، سالیسیلانیدها و فنل های جانشین شونده (مانند کلوزانتل و رافوکساناید)، ایمیدازوتیازول ها (مانند لوامیزول)، ارگانوفسفات ها (مانند دی کلروس و نفتالفوس) و لاکتون های ماکروسیکلیک (مانند آورمکتین ها) وجود دارند.

بنزیمیدازول ها خانواده بزرگی از مواد شیمیایی هستند که برای درمان عفونت های ناشی از ترماتودها و نماتودها در حیوانات اهلی استفاده می شوند. وجه مشخص آنها، گستره اثر وسیع در مقابل نماتودها، اثر کشندگی بر تخم و مرز سلامتی گسترده است. داروهای مورد توجه عبارتند از آلبندازول، مبندازول، فلوبندازول، تری کلابندازول، فلوبندازول، فنبندازول، اکسی فندازول و اکسی بندازول. آلبندازول و تری کلابندازول در مقابل فلوک های کبدی نیز موثرند.