پروبیوتیک هدف مهم پرورش دهندگان دام های اهلی در سرتاسر دنیا، افزایش ضریب تبدیل غذایی به محصولات غذایی انسانی با کیفیت بالا است، بدون این که خطر بارزی را متوجه مصرف کننده کند. روندهای فیزیولوژیک مسئول تبدیل غذا به عضله، چربی و استخوان در حیوان به طور روز افزونی مشخص شده است. به تازگی نگرانی های مصرف کننده درباره مواد افزودنی مورد استفاده برای تولید غذا، بر سلامت حیوان، کیفیت غذا و پتانسیل ایجاد خطر برای سلامتی در اثر غذا متمرکز شده است.

روش های گوناگونی ممکن است برای بهبود تبدیل غذا به گوشت استفاده شود. دو روش که بیشتر از سایر روش ها، امکان انجام آن بیشتر است درمان با هورمون ها و استفاده از افزودنی های غذایی ضد میکروب است. استفاده از پروبیوتیک ها که سبب افزایش میکروفلور مفید در دستگاه گوارش می شوند نیز جزء افزودنی های غذایی ضد میکروب به شمار می روند.

پروبیوتیک ها استقرار و تکثیر میکروب های روده ای مطلوب را در حیوانات افزایش می دهند. بین اجرام طبیعی و بیماری زا تعادل ظریفی وجود دارد، این تعادل در اثر پرورش بسیار بد، بیماری یا عوامل استرس آور (مانند حمل و نقل) دگرگون می شوند. باکتری هایی که اسید لاکتیک تولید می کنند به طور کلی برای حیوانات مفیدند. برخی مخمرها نیز این خصلت را دارند. باور بر این است که توانایی افزایش رشد و سلامت به علت یک یا چند عوامل زیر است: جلوگیری از تجمع کلی فرم های بیماری زا در روده، تغییر میزان جذب از روده و جلوگیری از رشد باکتری ها و تاثیر بر تعادل باکتری ها در روده.

افزودنی های غذایی از نوع پروبیوتیک، شامل سویه های انتخابی لاکتوباسیل ها و استرپتوکوک ها هستند که گونه های میکروبی موجود در دستگاه گوارش در حیوانات درمان شده را به گونه های مفید تغییر می دهند. مخمرهای تک سلولی نیز به کار می روند. پروبیوتیک ها می توانند بر اثرات منفی بعضی از اختلالات که به طور زیان آور، فلور روده را تغییر می دهند، غلبه کنند. بنابراین گاهی جهت کم کردن آشفتگی دستگاه گوارش یا کمک به غلبه بر استرس مفیدند.