اشتها آور

اختلال اشتها در حیوانات بسیار شایع است. بی اشتهایی، اختلال بالینی معمولی است که در بسیاری از بیماری های سیستمیک مورد توجه قرار می گیرد و کاتابولیسم ناشی از بیماری را تشدید می کند. در حیوانات بی اشتها که با اضافه کردن مقادیر کم غذاهای بسیار خوش مزه درمان نمی شوند برای تحریک اشتها ممکن است اقدام دارویی انجام شود. اگر چنین درمانی موفقیت آمیز نباشد، ممکن است به روش های قاطع تر مثل غذا دادن به کمک لوله بینی یا لوله معدی یا تغذیه کامل از راه تزریقی نیاز باشد تا تغذیه کامل فراهم شود.

داروهایی که برای تحریک اشتها استفاده می شوند، ویتامین های B ، گلوکوکورتیکوئیدها، استروئیدهای آنابولیک، بنزودیازپین ها ، سیپروهپتادین و مواد تلخ مزه هستند.

مواد تلخ مزه (Bitter-tasting) با اثر روی جوانه های چشایی موحب تحریک آنها شده و با کمک رفلکس هایی سبب افزایش ترشح بزاق و شیره معده می شوند. این مواد به سه گروه تقسیم می شوند: مواد حلقوی، مواد ساده و مرکب. مواد اشتها آور حلقوی شامل تنطور مرکب ژانسین (Gentian) ، عصاره پوست پرتغال و پودر ژانسین است. مواد اشتها آور ساده به علت اینکه فاقد اسید تانیک هستند بدین نام نامیده شده اند و با آهن و آلکالوئید ها از جمله کوآسیا (Quassia) سازگار می باشند ولی مواد اشتها آور مرکب مانند تنطور ژانسین با آنها ناسازگارند. بسیاری از آلکالوئیدها دارای طعم تلخ بوده و لذا کینین و استریکنین به عنوان مواد اشتها آور به کار می روند.